IN VITRO Nina "Ciągle walczymy"

Długo zastanawiałam się, czy publikować tę historię.. Pisząc o IN VITRO, chciałam pokazać wyłącznie walkę z Happy Endem. Po to, by osobom walczącym o dziecko, dać kopa w dupę, kopa, że warto, że czasami trwa to krótko a czasami bardzo długo ale da się! Ta historia spadła na mnie jak grom z jasnego nieba. Myślałam o niej cały dzień, o tym, co ona przeżyła.. Obiecałam publikację dla niej.. Jest to Kobieta, która utraciła to, co w życiu najważniejsze ale nie utraciła wiary, że to nie KONIEC. Droga Nino, życzę Ci spełnienia w roli mamy, życzę Ci cierpliwości, dobrych lekarzy, życzę Ci dobrych osób wokół siebie.. Mam nadzieję, że niebawem opiszesz mi początek swojej drogi do macierzyństwa. Ogromnie mocno trzymam kciuki za Was...

„Ciągle walczymy”

Pragnę opowiedzieć swoją historię, ale wolałabym zachować anonimowość, gdyż pochodzę z małej miejscowości i pewnie przez większość mieszkańców byłabym wytykana palcami.

Mam 29 lat, jestem mężatką od 6 lat. Z mężem poznaliśmy się dwa lata wcześniej. Pracowaliśmy razem w jednej firmie. Od razu wpadliśmy sobie w oko. Zakochaliśmy się w sobie do szaleństwa. Już na samym początku wiedzieliśmy, że resztę życia spędzimy razem. Nie potrafiliśmy wytrzymać bez siebie kilku minut. Robiliśmy wszystko by spędzać ze sobą jak najwięcej czasu. Postanowiliśmy pobrać się najszybciej jak to możliwe. Ale ze względów finansowych musieliśmy czekać dwa lata. Wesele, jak wesele. Nieduże, skromne. Ale to nie było ważne. Najważniejsze było to, że w końcu zamieszkamy razem. Zaraz po ślubie zamieszkaliśmy u moich rodziców. Mieliśmy w planach jakiś własny kąt, i co najważniejsze powiększenie rodziny. I tu zaczęły się prawdziwe problemy. Po roku starań o dziecko byliśmy zaskoczeni, że na teście nie pojawiają się dwie kreski. „Coś musi być nie tak” – stwierdziłam. Bardzo chcieliśmy mieć dziecko, więc postanowiliśmy poradzić się lekarza. Miejscowi ginekolodzy bardzo szybko rozłożyli ręce nad naszym przypadkiem, chociaż nikt do końca nie powiedział nam, co się dzieje. Jaka jest przyczyna niepowodzeń? Udaliśmy się wraz z mężem do jednej z renomowanych klinik leczenia niepłodności. Byliśmy pełni obaw, ale również nadziei. Ale to co usłyszeliśmy od lekarza, było dla nas ciosem w samo serce. „Ma pani obustronne wodniaki jajowodów. Możecie państwo zapomnieć o naturalnej ciąży. Pozostaje in vitro” – powiedziała pani ginekolog. Nie mogliśmy uwierzyć w to, co do nas mówiła. „To jest niemożliwe! Tak nie miało wyglądać nasze życie.” – mówiłam. Postanowiliśmy poradzić się innego lekarza. Wizyty w innych klinikach powtórzyły postawioną diagnozę. Zawalił nam się cały świat. Gdyby nie mąż, nie poradziłabym sobie. Wina leżała po mojej stronie. Bałam się, że mój ukochany mąż zostawi mnie. Bardzo chciał mieć dziecko. Po kilku miesiącach przemyśleń postanowiliśmy wziąć się w garść i zacząć walkę o nasze szczęście. Nie mieliśmy nic przeciwko in vitro. Jeśli w inny sposób nie można, spróbujemy sztucznego zapłodnienia. Problem tkwił w finansach. Procedura in vitro była bardzo kosztowna. W międzyczasie wynajęliśmy sobie z mężem małe mieszkanko. W 2009 roku zaczęliśmy procedurę in vitro. Musieliśmy zaciągnąć kredyt w banku, gdyż nie mieliśmy wystarczającej ilości pieniędzy. Pierwsze badania, wizyty i strach przed pierwszą próbą zapłodnienia. Przechodziłam pierwszą stymulację hormonalną, w celu wyhodowania sporej ilości komórek jajowych. W związku z tym, iż mam również Zespół Policystycznych Jajników, byłam narażona na ryzyko przestymulowania, dlatego pobrano mi niedojrzałe komórki, które dojrzewały poza moim organizmem. Zapłodniono wtedy 12 komórek. Dwie z nich podano mi podczas pierwszego transferu. Dwa tygodnie od transferu miałam wykonać test ciążowy, który miał potwierdzić bądź wykluczyć ewentualną ciąże. Niestety test był negatywny. Załamałam się, ale wiedziała, że mamy jeszcze zamrożone 10 zarodków, które czekają na nas. Kolejne próby, kolejne niepowodzenia. Za każdym razem nam się nie udawało. Minęły dwa lata. Ja nadal nie byłam w ciąży. „Już nigdy nie będziemy mieć dzieci. Nie chcę tak żyć.” – mówiłam. Jednak mój mąż się nie poddawał. Dzięki niemu chciałam walczyć. Dla siebie, ale przede wszystkim dla niego. W roku 2013 nie mieliśmy już żadnego zarodka i co najgorsze pieniędzy by móc starać się ponownie. W między czasie przeprowadziliśmy się z mężem do większego mieszkania. Nowy rok, nowe mieszkanie, nowe perspektywy. Mieliśmy ogromne chęci walki o nasze szczęście. Dowiedzieliśmy się, że weszła w życie ustawa o refundacji in vitro. Od razu pojechaliśmy z mężem do kliniki. Był to wrzesień 2013 rok. W klinice zostaliśmy poinformowani, że jest bardzo dużo chętnych i jesteśmy na 170 miejscu na liście rezerwowych. Czyli mogliśmy liczyć na refundację być może dopiero w 2015 roku. Znów życie przewróciło mi się do góry nogami. Nie chcieliśmy już czekać. Chcieliśmy już, w tej chwili mieć dziecko. Cóż, musieliśmy czekać. Nie było nas stać na prywatne in vitro. W listopadzie 2013 r. zdarzył się cud. Zadzwonili do mnie z kliniki i powiedzieli, że już w grudniu mogę podejść do stymulacji w programie ministerialnym. Myślałam, że śnię. Mieliśmy czekać dwa lata, a tu już w grudniu mieliśmy swoją szansę. Pod koniec grudnia miałam stymulację. Tym razem przeprowadzono ją do końca. Pobrano mi 11 dojrzałych komórek. Ale niestety zapłodniły się tylko trzy. Ostatecznie przetrwał tylko jeden zarodek, który bardzo pięknie się dzielił. Baliśmy się z mężem bardzo, ale mieliśmy nadzieje, że ten jeden zarodek będzie silny. Nie wierzyliśmy jednak, że się uda po poprzednich pięciu niepowodzeniach. 4 stycznia 2014 roku mieliśmy transfer naszego zarodka. Miałam ryzyko przestymulowania, ale na szczęście nic się nie wydarzyło. Dziesięć dni po transferze po kryjomu przed mężem wykonałam test ciążowy. Byłam pewna, że znów zobaczę tylko jedną kreskę. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Pierwszy raz od 6 lat ujrzałam na teście dwie kreski. Krzyczałam i płakałam z radości. Od razu zadzwoniłam do męża do pracy i z płaczem powiedziałam o ciąży. Mąż nie mógł uwierzyć, nie potrafił wtedy nawet się cieszyć. Gdy wrócił z pracy przytulaliśmy się i płakaliśmy oboje przez kilka godzin. By upewnić się na 100% szybko pojechałam na badanie z krwi, które potwierdziło wynik. Wynik HCG rósł szybko, co oznaczało, że ciąża się rozwija. Za kilka tygodni mieliśmy pierwszą wizytę i pierwsze USG. Wtedy po raz pierwszy zobaczyliśmy z mężem na monitorze bijące serduszko naszego dzieciątka. To był nasz cud. Baliśmy się bardzo o nasze dziecko. Czy wszystko będzie dobrze, czy się uda. Minęły te najbardziej ryzykowne trzy miesiące ciąży. Cieszyliśmy się bardzo. Rósł mi brzuszek, którym chwaliłam się wszystkim ludziom. Byliśmy najszczęśliwsi na świecie. Pod koniec marca mieliśmy pierwsze USG genetyczne, na którym poznaliśmy płeć naszego dziecka i widzieliśmy jego poszczególne organy. To chłopiec. Wszystko wskazywało na to, że jest zdrowy. Pierwszy raz w życiu widziałam męża takiego szczęśliwego. Pierwsze dziecko i to jeszcze syn. Na początku kwietnia mieliśmy kolejną wizytę u lekarza. Widzieliśmy już całkiem sporego naszego Synka i jego zdrowo bijące serce. Byłam pewna tej ciąży. Wiedziałam, że nic złego już się nie stanie. 14 kwietnia stało się jednak inaczej. Leżałam sobie na łóżku i w pewnym momencie wypłynęły ze mnie wody. Zaczęłam krzyczeć, byłam przerażona. Zawołałam mamę, żeby szybko zadzwoniła na pogotowie. Leżałam, a pode mną była ogromna plama. Zadzwoniłam do męża do pracy i z płaczem błagałam, żeby szybko przyjechał, bo coś się stało. Pogotowie zabrało mnie do szpitala. Tam przyjął mnie lekarz, który powiedział, że pękł mi pęcherz płodowy i wypłynęły mi wszystkie wody. Dziecko żyło. Lekarz powiedział, że w ciągu najbliższych kilku godzin dziecko umrze. „To nie dzieje się naprawdę. Ja chcę się obudzić!” – płakałam razem z mężem. „Co my teraz zrobimy? Jak będziemy dalej żyć?”. Minęła jedna doba, potem kolejna a nasze dziecko cały czas żyło. Serduszko biło mu cały czas tak samo. Mieliśmy nadzieję, że może wszystko będzie dobrze. 16 kwietnia poproszono mnie do gabinetu lekarskiego, w którym czekało na mnie czterech lekarzy. „Proszę pani rośnie stan zapalny. Jest pani narażona na zakażenie sepsą. Dziecko i tak umrze musimy wywołać poronienie” – powiedział lekarz. Nie docierało do mnie to co mówili. Rozmawiali jeszcze z mężem. Musieliśmy podjąć decyzję. Około godziny 11:00 podano mi tabletki poronne. Płakaliśmy strasznie. „Dlaczego tak musiało się stać? Dlaczego znowu my?” – mówił mąż. Po kilku godzinach po podaniu tabletek zaczęłam mieć straszne bóle. To były bóle porodowe. Były nie do wytrzymania. Myślałam, że nie dam rady. Gdyby to był normalny poród, przetrzymałabym wszystko. Ale ja musiałam rodzić martwe dziecko. Około godziny 15:00 urodziłam naszego małego, martwego synka. Bałam się go zobaczyć. Nie wiedziałam jak wygląda. Wolałam zapamiętać go takim jakim sobie go wyobrażałam. Myślałam, że pęknie mi serce. Myślałam, że umrę z żalu i tęsknoty. Szukałam brzucha, wspominałam każdą chwilę z dzidziusiem w brzuszku. Bałam się wrócić do domu, do miejsca w którym nosiłam nasze dziecko. Do miejsca w którym było z nami. Po wyjściu ze szpitala zamieszkaliśmy z mężem u mamy. Nie potrafiłam wrócić do domu. Mąż wziął dwa tygodnie urlopu, by być przy mnie a ja przy nim. Cierpiał równie mocno jak ja. On tak bardzo czekał na swojego syna. Nie mogliśmy poradzić sobie z naszą stratą. Minęły dziewięć miesięcy od tej tragedii. Jesteśmy już rodzicami małego Aniołka, który czuwa nad nami. Cały czas tęsknimy za naszym dzieckiem. Nikt już nie zastąpi nam naszego syna. Ale pragniemy mieć dziecko, które będziemy kochać równie mocno i które być może wypełni choć trochę tą pustkę po naszym kochanym Bartusiu. Zrobię wszystko by usłyszeć słowo „mama” a mój mąż, którego kocham nad życie usłyszał słowo „tata”. Od poronienia mieliśmy już dwa nieudane transfery, ale nie poddajemy się.

Walczymy dalej!