In Vitro - historia ciężarnej Ani, lat 32

Problem niepłodności dotyczy zarówno kobiet bardzo młodziutkich, tych w średnim wieku i tych starszych, które przez wiele lat próbowały naturalnie... 

Przed Wami historia mojej imienniczki Ani, również 32-letniej :-) Ania jest w ciąży...

1. Kim jesteś? Czym się zajmujesz?

Kim jestem... Jestem z natury osobą żywiołową, pełną energii, zodiakalna Panna, z uporem maniaka starałam się zawsze dążyć do celu, choć po drodze pojawiały się coraz to nowe przeszkody, nieraz wydające się nie do przeskoczenia.

Na co dzień pracuję w korporacji, jestem handlowcem i spełniam się zawodowo. Kocham to co robię , kontakt z ludźmi był i jest  dla mnie b. ważny. Mieszkam w niewielkiej miejscowości w centralnej Polsce.

2. Co uniemożliwiło Wam naturalne poczęcie?

Problemem były niedrożne jajowody , a u męża słabe parametry nasienia( ta diagnoza była postawiona w 2009 r.)

3. Co poczułaś, słysząc od lekarza : IN VITRO?

Po otrzymaniu informacji ze czeka nas in vitro( wcześniej 2 razy przechodziłam zabieg przedmuchiwania jajowodów, hsg, udało się udrożnić lewy jajowód, doszło do naturalnej ciąży, niestety pozamacicznej, która w 7 tyg zakończyła się pęknięciem jajowodu i krwotokiem wewnętrznym , doszło do operacji i usunięcia jajowodu, pozostał jeden lewy- ale przez kolejne 2 lata NIC NIC NIC- lekarze zaczęli poddawać w wątpliwość czy pomimo udrożnienia lewego jajowodu spełnia on swoje funkcje). 

I tu padło IN VITRO. Trochę nadal nie dowierzałam , że jak to? pewnie lekarze chcą iść na łatwiznę, że nie chce im się walczyć z problemami.. był taki szok i niedowierzanie, że jak to? w mojej rodzinie nigdy nie było problemów a tu ja, kurczę.. nie, to niemożliwe, pewnie jest jakaś inna droga......po odczekaniu około 2 lat i braku ciąży..decyzja bardzo trudna - in vitro.

4. Jak wyglądało przygotowanie?

Przygotowanie rozpoczęte zostało we wrześniu 2012 r. Na początku wszystkie badania krwi, hormonalne, genetyczne, i przyjmowanie kwasu foliowego, o dziwo u męża po ponad 3 latach, gdzie w początkowych badaniach  diagznoza to OLIGOASTENOTERATOZAOOSPERMIA czyli mała ilość, mała ruchliwość oraz zła jakość plemniczków- przyjmował wtedy witaminki i inne specyfiki na poprawę jakości nasienia po 3 latach diagnoza to NORMOSPERMIA czyli wszystko OKI- he he he, mąż zrobił tak jak ja wszystkie wskazane 

badania. Zajęło nam to około 3 m-cy. Z kompletem badań zgłosiliśmy się w grudniu  2012 do Novum i rozpoczęłam procedurę od przyjmowania leków antykoncepcyjnych potrzebnych do wyciszenia jajników. Zostałam przekazana przez dr. Sz. do dr. T. i Pani dr zdecydowała o długim protokole. Przez około miesiąc przyjmowałam gonadotropiny po 2 zastrzyki w brzuszek dziennie, ponieważ dość słabo reagowałam na leki, już pod koniec przyjmowania, gdy było widać, że jest w porządku, pęcherzyki rosną , co drugi dzień wycieczka do Warszawy na usg i decyzja, kiedy dojdzie do punkcji.

Punkcja miała miejsce 25.02.2013 .Pobrano 9  komórek jajowych. W tym momencie mieliśmy rozmowę z lekarzem, czy chcemy mieć zwykłe in vitro, czy ICSI. Zdecydowaliśmy o ICSI- czyli docytoplazmatyczne podanie plemnika do komórki jajowej. Zapłodniło się 8 komórek.

27.02 miałam transfer . Decyzja - podano mi 2 zarodki, 6 pozostałych zamrożono- będę chciała z pewością po raz kolejny podejść do transferów. I tak oto przyszedł czas 2 tygodniowego oczekiwania- i cud JESTEM W CIĄŻY- HURRRRRRRRRRA. Bóg wysłuchał moich próśb....Cudzie trwaj.. Mija właśnie 3 miesiąc.

5. Co w całej procedurze jest najtrudniejsze? Przez co przeszliście?

Procedura in vitro wymaga od obojga partnerów wielu trudnych decyzji, najtrudniejszą jest decyzja co robimy z pozostałymi zarodkami. Możliwości są 3 

1) wykorzystujemy wszystkie bez względu na to jaka jest ich ilość, 

2) niewykorzystane zarodki przekazujemy do adopcji, 

3) wyrzucamy- tak to jest bolesna prawda nazwana po imieniu.

Oczywiście jest możliwość  na etapie punkcji podjęcia decyzji o zapłodnieniu spośród wszystkich pobranych komórek tylko jednej, maksymalnie dwóch, ale niestety większość z nas zadawała  sobie pytanie a co jeśli się nie uda za pierwszym razem, kolejna procedura, kolejna stymulacja- ogromne obciążenie  organizmu kobiety, oraz koszty niebagatelne, na które niewielką część z nas byłoby po raz kolejny stać.

Dlatego podejmujemy decyzję o większej ilości zapładnianych komórek aby dać sobie większą szansę- po prostu, ale tu rodzi się następny dylemat.

Ja z mężem również na tym gruncie nie miałam łatwo, ale spokojne tłumaczenie, rozmowy, jak już opadły emocję poskutkowały również jego przychylnością w temacie decyzji ile zapładniamy komórek.

6. Jesteś mamą? Czy myślisz, że jest inaczej, niż gdybyś zaszła w ciążę naturalnie? Jak wygląda Twoje macierzyństwo? Jesteś szczęśliwa?

Jestem mamą oczekującą na narodziny maleństwa. Mój skarb ma pojawić się na świecie 16.11.2013. Czy jest inaczej..... Chyba tak ze względu na to, że codziennie dziękuję Bogu za cud jaki nas spotkał. Być może, jeśli bezproblemowo udałoby mi się zostać mamą, nie wiedziałabym, że to jest cud, po prostu cud.

Jestem szczęśliwa..bardzo szczęśliwa. Przez te 6 lat oczekiwania wyobrażałam sobie jak to jest zasypiać i budzić się ze świadomością, że to nie sen tylko prawda, najszczersza prawda.

Ile ranków i wieczorów przepłakałam, mając tę bolesną świadomość, że być może nigdy nie będzie mi dane to uczucie. Inni mówią ,, pogódź się z tym- tak być musi''- Boże jak można się z tym pogodzić JAK?????

7. Czy jesteś/byłaś w stanie walczyć za wszelką cenę? Gdzie była granica? Jeśli w ogóle była?

Z mężem podjęliśmy decyzję , że do 3 razy spróbujemy, jeśli ja miałabym sama decydować próbowałabym więcej - niestety zdaję sobie sprawę, że finanse są ograniczeniem.

Zawsze brałam pod uwagę adopcję- i to dawało mi nadzieję, że jeszcze kiedyś jakiś szkrab będzie tulił się do mnie i mówił mama, mamuniu.

Adopcja to następny trudny temat.

8. Czy zmieniłabyś coś, gdybyś mogła cofnąć czas?

Nie zmieniłabym niczego, wszystko czego doświadczyłam , doświadczyliśmy uczy życia, pokory.

9. Co możesz powiedzieć innym kobietom? Tym starającym się od wielu lat, tym, których kolejne IN VITRO zawodzi?

Trudno wypowiadać się osobie, której procedura powiodła się za pierwszym razem, trudno radzić.

Myślę, ze tak jak wspominałam wyżej, jeśli miałabym na tyle siły i wsparcia w bliskich nie poddałabym się , walczyłabym do skutku.

Jeśli jednak pomimo ogromnej ilości prób nie udawało by się, a potrzeba macierzyństwa pozostałaby silna lub jeszcze silniejsza, myślę ze warto rozważyć adopcję.

Kobieta ma tak wykształcony instynkt macierzyński, że trudno z nim walczyć a matką można być na wiele sposobów.

10. Kilka słów od Ciebie?

Kobietki kochane, my wiemy co to  walka, cierpienie, wiemy ile trudu kosztuje szczęście dlatego  poddać się to tak jakby przegrać.

My nie jesteśmy stworzone do przegrywania. Wygrać można na wiele sposobów.

Na ile sposobów myślę, ze każda z nas może sobie odpowiedzieć.

Życzę wszystkim Wam kochane wytrwałości, siły i kochanych mądrych ludzi wokół siebie oraz najważniejszego Szczęścia o które walczymy, aby przyszedł dzień, kiedy usłyszymy..Mamuniu...